Thijs’ werk vormt een fascinerend beeldverhaal, waarin op poëtisch abstracte wijze een intense bewondering voor de natuur wordt uitgedrukt. Kleur is autonoom geworden en bepalend voor de uiteindelijke vorm. Gelijke kleuren en vormen rijmen op elkaar in beweeglijke en muzikale composities die ten slotte louter gedichten worden. De metriek ervan bestaat uit het ritme van de verftoetsen, door hem “Coloritme” gedoopt. Van eigen signatuur is het contrasterende samenspel van primaire en complementaire kleuren waardoor het platte vlak aan diepte wint. De oppervlakte structuur, in vele lagen opgebouwd, verruimt die dimensie in een suggestie van erosie, als de tand des tijds.

Het landschap blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie. De verbeelding daarvan wordt herleid tot eenvoudige horizontale, verticale en diagonale bewegingen die het raster maken voor de opbouw van het schilderij. Met het gaandeweg vervagen van de einder lijken de zo door hem gearrangeerde kleurelementen de zwaartekracht te overwinnen en bezit van de ruimte te nemen, oneindig, lucht en licht. Welhaast een transcendente vervoering. Met zijn technisch knappe en fijnzinnige verschuivingen weet deze ‘bouwer met penseel en paletmes’ steeds op magische wijze de ruimte te evoceren.

Fragmenten van een lezing van Prof. Dr. Jojada Verrips in museum Van der Togt Amstelveen over De continue relatie tussen Thijs’ kunstwerken en de architectuur:

Thijs heeft kunstwerken geproduceerd die een integraal onderdeel uitmaken van de bouwwerken waarvoor hij ze ontwierp, kortom integere monumentale kunst. De rode draad in Thijs’ oeuvre lijkt: kunst en architectuur en kunst als architectuur, kunst en bouwwerk en kunst als bouwwerk, kunst en monument en kunst als monument met dien verstande dat het formaat er niet toe doet; een werk hoeft immers niet groot te zijn om monumentaal over te komen.

Het op harmonieuze wijze bouwen met kleuren is een onmiskenbaar stijlkenmerk geworden van Thijs’ werk in de beste traditie van de moderne schilderkunst. In dit verband is de volgende uitspraak van Sonia Delaunay, grondlegster van het orfisme, een richting waarin geometrische vormen en sterke kleuren een grote rol spelen, zeer to the point: “Abstract art is a beginning of liberation from the old habits of painting. But the true new painting will begin only when it is understood that color has a life of its own, that infinite combinations of color have their poetry and a poetic language much more expressive than ancient methods.” [ Amsterdam, 26 oktober 2007].